domingo, 15 de outubro de 2017

¿Son los mejores los que mayor nota obtienen?

Es una duda que me ha surgido al leer por enésima vez que los grandes resultados del sistema educativo finlandés se deben a que los mejores se dedican a la enseñanza.
Cierto es, que las personas con mejores notas de las pruebas de acceso a la universidad  se deciden en su mayoría  por la medicina, la física, las ingenierías...
Es verdad que no hace demasiado tiempo los estudiantes que se matriculaban en magisterio eran en su mayoría los que no habían obtenido nota suficiente para ir a una carrera con "más futuro". Y seguramente estos aspectos influyen en la calidad de la enseñanza que se imparte en este país.
Pero la duda es... ¿son mejores los que más nota obtienen?. Visto de otro modo, en las evaluaciones de acceso a las universidades, ¿Se evaluán las condiciones de debería tener un maestro o un profesor?.

En  realidad es que  NO. Por desgracia, lo único que se evalua son conocimientos, capacidad e memorización e incluso en algunos casos las suerte de que toque un tema u otro.
Estoy totalmente de acuerdo que si queremos mejorar a medio y largo plazo, los que deben enseñar deben de ser los mejores profesores posibles. Pero lo primero que debemos plantear es que cualidades debe tener un profesor. Para de ese modo conocer quienes serán los mejores.
Me apetece proponer, que para encontrar a un buen profesor este  debería tener mucha  implicación, un poco de flexibilidad para poder modificar el plan previsto según las circunstancias, un buen bagaje de conocimientos por supuesto,  una pizca de liderazgo, una enorme capacidad de trabajo cooperativo Vale, pues démosle la vuelta a la pregunta. Tienen los médicos, odontólogos, fisioterapeutas, ingenieros.. de la actualidad las cualidades de un buen profesor.

Seguramente algunos si y otros no.

Conclusión, para elegir los mejores tenemos que primero saber lo que queremos y depués descubrir como evaluarlo.
Si no lo hacemos, podremos tener a las personas con mayor cantidad de conocimientos pero a lo mejor no serán buenos profesores.

sábado, 29 de abril de 2017

Que podo facer co centro educativo do meu fillo.

Hoxe estiven nas II xornadas de educación na Estrada: educaEstrada.
Unhas xornadas feitas con moito con tenrura, con cariño, con bos expertos e cerquiña da casa. Todo un caramelo que non podía deixar pasar. Ademais tiña a oportunidade de coñecer entre moitas outras cousas, as experiencias que fan no cole do meu centro, pois segundo o programa hoxe sábado todos os centro do pobo mostraban unha pequena parte do seu traballo.
Non debín asistir, o sábado pola mañán non debín asistir. E por iso agora estou sentado diante do ordendador en vez de estar comendo a bolsa de patacas fritidas que teño no caixón da cociña.
Cóntovos, comezaron as escolas  de infantil, que mostraron unhas experiencias moi acertadas, moi pensadas nos nenos, xa sabedes que son un fan do traballo en infantil, sempre baseados en proxectos, sempre con obxectivos claros, case sempre ben presentados. A continuación aparecen os CEIPs, tamén na mesma liña, experiencias moi pensadas moi traballadas, presentadas con cariño. Pero... pero aparecen as mestras do meu cole, len un documento, voz baixa, rápido, fan unha aclaración graciosa e meten unha fotomontaxe cunha duración de 2 ou 3 minutos se levantan e para casa que xa cumplimos.
Naiciña miña onde metín ao meu neno. Pero que é iso? e que non tiñan un proxecto interesante? e que non o fan? e que non se molestaron nin en preparalo?.
Os nenos deste centro non se merecen iso. Necesitamos un cambio nas metodoloxías, nas filosofías educativas, no traballo, na concepción do ensino. Mais traballo alonxado dos libros de texto.
Pero como  cambio isto? ...
Pola tarde obtiven unha pista... deixa de pensar como mestre e pensa como pai. As ANPA, pais e nais e familias en conxunto temos que esixir o mellor para os nosos nenos, si nos centros do noso arredor o fan, si en Vilanova, en Madrid, en Lugo, en Ribeira ... fan unha educación de calidade, por que non na no cole do meu neno?.

martes, 4 de abril de 2017

Cuchillos

¿Por qué? No lo entiendo.
Os imaginais que un día vais al médico y este os comenta que tú problema de rodilla se soluciona con una operación. Te explica que va a hacer un corte desde la parte inferior hasta la superior, abrirá te quitará un trozo de menisco y cerrará. Estarás hospitalizado 3 días y te quedará una cicatriz con unos 40 puntos.  Tú le explicas que tienes un conocido al que le han practicado la misma operación por laparoscopia, operación que duró 30 minutos y se fue para casa ese mismo día. El médico te pone cara de mala leche y te comenta que esta operación se realiza desde los años 60 y el la realiza 1 vez a la semana con resultados buenos. Después de insitirle con lo de la laparoscopia te das de cuenta de que no sabe ni quiere aprender a operar con laparoscopia.
¿Qué harías?... Seguramente irte a otro médico que te opere con una técnica probada, eficiente, que reduce tiempo de hospitalización y tiempo de recuperación.
Traslademos esto a la educación, nos pasa todos los días. Nos encontramos con un grupo de profesores que se niegan a aplicar metodologías innovadoras y por supuesto a realizar el mas mínimo esfuerzo en aprender y comprender sus ventajas. Y además se encargan de "acuchillar" a quién ose aplicar dichas metodologías. Con acuchillar quiero decir porner todas las trabas, realizar todas las críticas, convencer a la gente de lo negativo del cambio...
Y lo curioso es que son estos profesores son los que llevan la voz cantante en los centros, los que más alto hablan, pensado que así tienen más razón, los que más tienen más que decir, los que siempre critican a la administración, a los alumnos, a los padres y a los compañeros que trabajaron antes con  sus alumnos, pero nunca permiten la mas mínima objeción a su trabajo.
¿Por qué si unas personas quieren modernizar un centro se encuentran todas las trabas? ¿Por qué algunas personas que viven amargadas nos amargan a los demás? ¿Por qué es tan dificil cambiar?¿Por qué es tan complicado pensar en el bien del alumnado?
Y añado  las dificultades para cambiar de profesor de tú hijo.

No lo entiendo. ¿Me lo explicas?

mércores, 1 de marzo de 2017

COMPAÑEIROS

Grazas a unha compañeira estou a ler un libro de César Bona, Las escuelas que cambian el mundo. Totalmente recomendable. É un libro cheo de esperanza, de valor, de unión da comunidade educativa cun obxectivo...A FELICIDADE. A felicidade dos alumnos, dos pais e nais, das familias, dos profesores e do persoal non docente do centro.
Cando les o libro pensas, Por que no meu centro non é así?, como me gustaría estar ahí nalgún dos seus proxectos, un mes, un trimestre, debe ser unha gozo profesional.
Pero hai algunhas cousas comúns en todos os proxectos que César nos presenta no libros. Unha delas son os compañeiros. E diso quero falar hoxe.
Non se pode ensinar sen cooperar, non se pode cooperar sen confianza, non hai confianza sen apego, e non hai apego sen respecto.
Da gusto chegar ao centro e ver sorisos e cando os mestres e mestras chegan cada día cunha idea nova, e si facemos...? poderíamos traballar...?. Cando te atopas cun grupo de xente implicada, cun grupo de xente que ademais de protestar, de sinalar os erros que estamos a cometer no camiño do ensino está disposta a facer algo por mellora. Chegas ao centro con ilusión, contento... feliz. Seguramente esa felicidade se nota nas clases, nas actividades, a notan os alumnos, os pais... en fin o ambiente arrecende a felicidade.
Este aspecto os bos compañeiros son unha das partes mais importantes para mellorar a educación o sistema educativo e para mellorar o mundo. Si MELLORAR O MUNDO escribín. Xa que nos os mestres temos o poder de cambiar o mundo, somos os que educamos aos que van a tomar as decisións dentro de 20 anos. Si os educamos na cooperación, no respecto, no equilibrio das emocións, no coidado do medio ambiente en definitiva si se educan para ser boas persoas e bos coa sociedade, non o dubidedes melloraremos o mundo.
E diso deberíase de dar de conta a administración, fomentar por un lado ese compañerismo e por outra banda premialo. Escoitar aos centros, analizar as súas necesidades de persoal e o tipo de persoal que necesita pode ser un gran paso. Pero tamén se necesita unha apertura de miras por parte do profesorado.